Fuzûlî'nin "meni candan usandırdı" gazeli

meni candan usandırdı / cefâdan yâr usanmaz mı

felekler yandı âhumdan / murâdum şem'i yanmaz mı

kamu bîmârına cânân / devâ-yı derd ider ihsan

niçün kılmaz mana derman / meni bîmar sanmaz mı

şeb-i hicran yanar cânum / töker kan çeşm-i giryânum

uyarur halkı efgânum / kara bahtum uyanmaz mı

gûl-i ruhsâruna karşu /gözümden kanlu ahar su

habîbim fasl-ı güldür bu / ahar sular bulanmaz mı

gâmum pinhan dutardum men / didîler yâre kıl rûşen

disem ol bî-vefâ bilmen / inanır mı inanmaz mı

değildüm men sana mâil / sen ettin aklumı zâil

mana ta’n eyleyen gafîl /seni görgeç utanmaz mı

Fuzûlî rind-i şeydâdur / hemîşe halka rüsvâdur

sorun kim bu ne sevdâdur / bu sevdâdan usanmaz mı

kelimeler

meni> beni

cefâ: Eziyet

felekler: Yıldızlar

âhumdan>ahımdan

murâd: İstek, dilek

şem': Mum

kamu: Her

bîmâr: Hasta

cânân: Sevgili

deva:İlaç

ihsan itmek: Bağışlamak

niçün>niçin

mana>bana

derman kılmak: Tedavi etmek

şeb: Gece

hicran: Ayrılık

töker>döker

çeşm: Göz

giryân: Ağlayan

efgân: Haykırış, çığlık

baht: Talih

ruhsâr: Yanak

ahar>akar

habîb: Sevgili

fasl: Mevsim

gâm: Üzüntü

pinhan dutmak:: Gizli tutmak, gizlemek

rûşen kılmak: Açıklamak

disem>desem

ol> o

bî-vefâ: Vefasız

mâil: Meyilli, yönelmiş 

zail etmek: Gidermek

görgeç: Görünce

ta’n eylemek: Ayıplamak

gafîl: Halinin farkında olmayan

görgeç: Görünce

rind: Gönül adamı

şeydâ: Çılgın

hemîşe: Sürekli, daima

rüsvâ: Rezil

kim: ki